VARGJE PËR FISIN TIM

 

(“Unë e di, fisi im, ti ende jeton vështirë

dhe jeta s’të jepet si beze e lirë…”- Dritëro Agolli)

 

Ti, fisi im, orën e mat dy herë

e minutat nuk t’dalin gjashtëdhjetë

sepse java jote nuk i ka shtatë,

as muaji yt nuk i ka tridhjetë ditë.

 

Qëmoti, fisi im, ti kështu numëron

dhe matematika jote kurrë s’e huq,

mirë e di unë.

 

 KU ME MARRË KOSOVË

 

Kosovë marr prej të rënëve,

prej plagëve të tyre

që u dhembin ende.

 

Kosovë marr prej nanës

që pret t’i kthehet djali

në formë ashti

e me shti n’vorr

në gropën e hapur n’gjoks.

 

Kosovë marr prej prindërve

që s’mund t’u blejnë ilaçe fëmijëve.

 

Më së shumti Kosovë marr

prej dëshpërimit t’rinisë

që, pos Perëndimit,

s’e merr kush n’punë

pa teserë t’partisë.

 

Kosovë marr prej Kosovës

kur e prek në ëndërr,

të tërën.

 

JAM

 

Jam,

sepse kam tokë,

qiell e zogj.

 

Kam bjeshkë e mal e det

dhe një lumë

që prej shtratit s’del.

 

Dhe një varkë

kam përmbi dallgë.

 

Një shqiponjë,

një zgalem e një nosit.

 

Jam,

sepse ty të kam